8 juni, de laatste dag! We vliegen weer terug: einde reis! Op het drukke vliegveld van Sydney, melden we ons aan bij China Airlines. De betaling was goed gegaan en voordat we het wisten hadden we na wat chaotische handelingen onze boarding pasjes. Na nog wat geshopt te hebben, liepen we door de douane naar de gate en het vliegtuig in. We hadden twee stoelen naast elkaar. In de stoel voor ons zat ons persoonlijke multimediasysteem, met de nieuwste films, cd's en spelletjes. Wat een luxe! Natuurlijk deden onze schermpjes het niet, maar we vermaakten ons met de goede service nog wel.
Onze overstap in Tai Pe, Taiwan, was een drama. We waren weer in het grijze oosten, de winkels en voorzieningen waren dicht en een grote Communistische witte wachtruimte was ons verblijf voor zo'n twee uur. Raar dat er helemaal geen Nederlanders zitten? Waar zijn de schermpjes? En waarom zit ik ineens in het midden met een stinkende Duitser naast me en een vrouw voor me, die constant mijn voeten onder haar stoel vandaan trok in verbazing dat ik zo'n lange benen had en ze niet kwijt kon. Totdat ik maar besloot om een einde te maken aan deze continue verbazing van dit Aziatisch licht en te kiezen voor twee gebroken knieschijven.
Aangezien het voor ons gevoel al midden in de nacht was, besloten we om na onze versnapering te gaan slapen. Nynke lag haar hoofd neer tegen de wand van het vliegtuig en ze viel gelijk in een diepe comatische slaap. Ik nam twee knock-out-sleeping-pills uit Australie en langzaam vielen mijn ogen dicht. Plots werden we wakker geschud door de landing... Wat zijn we er al? Nee, we hadden een voor ons onverwachte stop gemaakt in Bangkok. De gezagvoerder meldde nog eventjes dat iedereen, ook degene die doorvlogen naar Amsterdam, uit het vliegtuig moesten. Nog verdoofd van de slaappillen en een kop als een zombie, leidde Nynke mij door de transferhal. Eenmaal in het vliegtuig, kon ik niet meer slapen. Maar gelukkig kon ik me vermaken met het gezeik van een hoop Nederlanders die in Bangkok waren opgestapt.
32 uur later, werd de kist op de grond gezet in Amsterdam en konden we na 9 maanden onze familie weer zien.
Wilbert
|
vrijdag 9 juni 2006
|
0
