De vlucht en thuiskomst

's Morgens om 10 uur check ik uit bij het hostel. De emotieloze eigenaressen die mij gisteren in een niet-verhullende pose heeft gezien, kijkt mij nog een keer van top tot teen aan en geeft een dikke knipoog: gadverdamme!

Ik stap in de trein, nadat ik een enkeltje 'international airport' heb gekocht. Sydney, de stad waar ik de afgelopen tijd echt ben van gaan houden, trekt nog een keer aan mij voorbij. Bij het inchecken bij de balie van Cathay Pacific loopt voor de verandering alles gesmeerd en krijg ik de boardingpas voor het vliegtuig. Kunnen ze toch nog wel iets goed doen!

Zoals jullie misschien wel weten uit de vorige verhalen is Cathay Pacific een Chinese vliegmaatschappij. Hoewel ik reis in een luxueuze Jumbo is de beenruimte berekend op de lichaamslengte van de gemiddelde Aziaat en dus niet op een bijna 2 meterlange Nederlander. Ik zit dus al met mijn knietjes omhoog, maar het vervelende is dat de luxueuze stoelen in de slaapstand gezet kunnen worden. Dat wil zeggen voor mijn vervelend als degene die voor mij gezeteld is een tukje wil doen. Ik heb over algemeen dan 2 keuzes. Of mijn knietjes door de stoel laten verbrijzelen of een onmogelijke spagaatbeweging maken om de scharnierpunten in mijn lange stelten te redden, waarbij ik hoogstwaarschijnlijk de mensen die links en rechts van mij zitten gedurende deze beweging knock out schop.

In het vliegtuig zit ik in de middenrij, die bestaat uit 5 stoelen naast elkaar, waarbij ik precies de middelste stoel had. Dit zorgt natuurlijk voor de nodige ongewilde intimiteit en gebrek aan privacy. Rechts naast mij zit een dikke Amerikaan die zijn lichaamsproporties en -geur weet te versterken door een dikke USA-bodywarmer te dragen. Hoewel ik het altijd wel leuk vind om met Amerikanen te praten over hun president en de situatie waarin deze natie zich bevind, weet hij wijselijk elk gesprek over dit onderwerp te voorkomen door het dragen van een walkman waarop eigentijdse Amerikaanse muziek wordt gedraaid van onder andere Willy Nelson en Dolly Parton. Rechts naast hem zit een zuurpruimige Engelse dame die waarschijnlijk een gepensioneerde lerares is. En elke keer als ik toevallig haar blik kruis, wat ook niet zo moeilijk is omdat het lijkt of zij mij constant aan blijft staren, kijkt zij mij aan alsof zij haar hele leven al een intense haat heeft voor mij, de rest van de mensheid en andere levende organisme op aarde. Links naast mij zit een Japanner die al vanaf de eerste minuut zijn mega-color-advance-super-plus-gameboy-4 op zijn schoot heeft. In tegenstelling tot de meeste Japanners die alleen reizen, schreeuwt hij als een koe die eindelijk door heeft dat hij naar het abattoir wordt gebracht als het 'game over' is. Naast de Japanner zit een vrij lange magere man met een lange baard. Hij is trots op zijn Arabische achtergrond, want hij draag een hoofddeksel die alleen in de Arabische wereld gedragen wordt. Een hoofddoek die kunstig in elkaar is verweven en daarbij droeg hij een bijpassende lange 'jurk'. Waarschijnlijk niet het goede woord er voor, maar ik zou niet weten wat de naam was voor dit kledingstuk, hiervoor mijn excuses. Zijn lange gezicht en baard komen mij bekend voor. Misschien lijkt hij op iemand van TV of zo!?

Met dit gezelschap moet ik het dus bijna 30 uur doen. Een goede mix van de wereldbevolking, dus wat dat betreft niet erg. Alleen heeft de gehele rij een grote interesse in wat ik allemaal doe, waarbij ik op het privacyprobleem aankom. De eerste keer merkte ik het al, toe ik wat leesvoer uit mijn rugzak pakte. Als vier hongerige wolven, wachtend op een bloedend stuk vlees, keken zij verlekkert naar wat er uit mijn tas kwam. Ook andere pogingen van beweging van mij kant worden naarstig gadegeslagen. Dat belooft nog wat! Want daarbij heb ik het nog geen eens gehad over de beschamende aandachttrekkende acties die een mens moet ondernemen om de ongemakken die het menselijk lichaam veroorzaakt op te lossen. Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan het windje dat dwars zit, of het gedeelte van een iets te ruime boxershort dat omhoog probeert te kruipen of de verwijdering van een stukje in de neus dat de proporties heeft aangenomen van een cornflake.

De stoel voor mij werd ingenomen door een chinees van middelbare leeftijd, die samen met vrouw en kinderen de 5 stoelen voor ons bezet hielden. Ik dacht dat families in China uit bevolkingsgroei-overwegingen maar één kind mochten krijgen, maar deze theorie word bij deze teniet gedaan. Deze man zou dus gaan bepalen of ik in Nederland per ambulance met een noodgang naar het rehabilitatiecentrum zou moeten worden gebracht of niet. Hij zag er nu nog vrij kwiek en niet-slaperig uit, maar een grote kans dat dit de komende uren zou veranderen. 5 minuten na de opstijging zie ik hem een beetje gapen en ja hoor de stoel wordt met een flinke Kung Fu beweging, waarbij alle ki-krachten in een staat van complete Yin-Yangharmonie verenigd worden, naar achteren gezet. Een luid geschreeuw klinkt er door het vliegtuig: 'Whoaaaaa' en nadat ik na 5 minuten aan deze pijnlijke situatie was gewend, vroeg ik de nauwelijks Engelssprekende om een eerste hulpkit en 2 penicillines om de intense pijn te verzachten. Tevens vraag ik of er tijdens onze tussenstop in Hong Kong een mogelijkheid bestaat om naar het groene kruis te bellen in Amsterdam om alvast een rolstoel inclusief dekentje klaar te zetten op Schiphol. Maar deze vraag begreep ze waarschijnlijk niet, want met een uitdrukking van totale verbaasdheid kwam ze 2 minuten later terug met een glaasje cola. Mijn 4 rijgenoten staarde mij nog steeds vol onbegrip aan.

De Arabische man stond plotseling op en liep naar voren. Wat een beetje raar is, want de wc's, de restauratie en de ruimte waar de stewardessen zich bevinden is achter ons. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om naar de WC te gaan om mezelf te verlossen van het windje dat nu al geruime tijd dwars zat en dit was gelijk een goede mogelijkheid om mijn knieën te testen. Ik worstelde mezelf onder de stoel van de chinees vandaan, die nu zijn stoel zo ver naar achteren had gezet dat hij bijna met z'n hoofd op mijn schoot lag. Ik kroop over de Japanner heen, waardoor hij tijdelijk zijn zicht op het schermpje verloor: game over! In het gangpad probeerde ik te staan, maar dat lukte niet echt. Wel ontdekte ik de nieuwe functionaliteiten van mijn knieën. Door de klap en de beschadiging van mijn knieschijven kon ik mijn knie nu in beide kant schanieren. Best handig! Mij vasthoudende aan de stoel liep ik hinkend naar de WC. Een hele opluchting, aangezien ik tijdens deze WC-sessie ook het boxershort/cornflake-probleem kon oplossen. Ik hink weer terug, jump over de spelende japanner die een luide schreeuw liet horen en probeer mij weer onder de rugleuning van de chinees te frommelen. Door deze bedrijvigheid werd hij wakker, dus ik dacht als ik nu toch probleemoplossend bezig ben... Dus ik ga boven z'n hoofd hangen en vraag in correct Engels of hij in het belang van de algemene volksgezondheid en mijn plezier zijn stoel naar voren wil zetten. Het antwoord: ''Sorry, I am Chinese, not speak English!'' Tja!

Gelukkig hebben ze een filmsysteem. En als ware filmliefhebber vond ik dat natuurlijk wel mooi. Door middel van kleine TV-schermpjes in de stoel voor je kun je dan zelf een keuze maken uit het ruime filmaanbod. Maar waar bij de meeste passagiers het TV'tje zich bevond, zat ik op dezelfde hoogte tegen het iets kalende met roos bedekte hoofd van onze vriendelijke slaperige chinees te kijken. Dus ik moest enigszins onderuit gaan liggen om 't te zien. De films 8 miles, Star Trek en Die Another Day passeerde de revue. Na het zien van deze drie films waren we al bijna in Hong Kong en begon ik al een beetje slaperig te worden. In het vliegtuig van Hong Kong naar Amsterdam was de bezetting enigszins veranderd. Ik had nu namelijk niet meer de chinees voor me zitten, maar zijn eega! De vrouwelijke variant. Gelukkig! Want zij had de afgelopen 9 uur kaarsrecht gezeten en probeerde de kinderen rustig te houden. Iemand met fatsoen en geduld, want hoe kan je anders met zo'n hork van een kerel leven. Maar de rollen waren nu omgedraaid. De man hield zich nu op een dictatoriele manier bezig met z'n kinderen. Tijd voor deze lieve vrouw om rust te nemen op de lange vlucht van Hong Kong naar Amsterdam. Hoewel ik het stelletje niet bij elkaar vond passen, door te grote karakterverschillen hadden ze toch wel een overeenkomst. Namelijk, de mogelijkheid om in een meditatieve toestand hun kracht te bundelen, om dit vervolgens los te laten op de vliegtuigstoel! Een spreekwoordelijke ezel stoot zich niet twee keer aan de spreekwoordelijke steen en ik had zover dat nog mogelijk was mijn benen al in de spagaat toestand staan. De stoel plofte nu tussen mij neer! En ik had een keer geluk, want hoewel het vliegtuig helemaal vol zat, was de stoel van de Arabische man nu leeg. Waarschijnlijk in Hong Kong achtergebleven? De Gameboy Japanner had waarschijnlijk de hang naar speelruimte, dus die was op de stoel van de arabier gaan zitten. De stoel naast mij was leeg. Dus aan de linkerkant meer ruimte om me te bevrijden van de Amerikaan die rechts van mij zat en nu al aardig begon te plakken.

Door de relaxerende toestand vielen mijn ogen dicht. Zou dit mijn eerste slaapervaring kunnen zijn in een vliegtuig?! PingPong, het geluidje dat aangeeft dat de gordels om moeten! Ja, daag, bekijk het maar: Ik zit nu zo lekker languit! Turbulentie boven China en al gauw schudde het vliegtuig heen en weer, op en neer. In het Prisma Voornamenboekje heb ik eens gelezen dat de naam Wilbert 'schitterend door zijn wil' betekent. Tijd om nu mijn naam waar te maken. Turbulentie of niet: Ik blijf zo zitten! Maar de enige Engelssprekende Stewardess die waggelend door het gangpad liep om passagiers op hun veiligheidsgordel te wijzen, sprak mij hierop aan! Ik probeerde mij er nog even uit te redden, door te zeggen: ''Sorry, I am Dutch, not speak English!'' Maar ja, wij Nederlanders hebben al jarenlang bewezen dat wij erg goed zijn met talen, dus daar trapte ze niet in. Luid protesterend nam ik weer plaats en gespte mezelf weer in de benauwende riemen. De oude tang, de Engelse lerares, keek mij nu zeer beoordelend aan, met de blik des doods: Barst! Ik kroop weer tegen de vadsige Amerikaan aan, die nu verbazend genoeg moderne muziek had op staan: Frank Sinatra. In deze benarde positie probeerde ik mijn ogen te sluiten om wat te slapen. En dat was ook de bedoeling, want de lampen in het vliegtuig gingen uit! Maar ja, de turbulentie bleek niet tijdelijk te zijn, want het zette zich uren voort. Best wel een beetje beangstigend, aangezien het vrij heftig was. Maar waar ik meer over in zat, was dat ik niet kon slapen. Ik was moe, maar telkens werd ik wakker geschud door de turbulentie. De weergoden waren wij mij weer eens niet gunstig gezind. Dus na 2 uur slapen, heb ik mijn TV schermpje maar weer aangezet en heb ik nog een aantal films gekeken. Rond Moskou werd het weer weder rustig en ik probeerde de laatste uurtjes nog eventjes te slapen. Europa was al in zicht en ik viel in een diepe slaap en 5 minuten later werd ik gewekt door de Japanner. Een Stewardess stond met een bordje klaar: het ontbijt! Best lekker! Gedurende de 30 uur durende vlucht had ik dus maar 5 minuten geslapen.