De Marokkaanse kapper

Vandaag was de grote dag: Ik ben naar de kapper geweest! Nou is dat voor de gemiddelde Nederlander natuurlijk niet echt een grote gebeurtenis, maar voor mij persoonlijk wel. Ik ben namelijk 7 maanden geleden voor het laatst naar de kapper geweest en sindsdien heeft niemand, waaronder ikzelf, er iets aan gedaan. Nu hoor ik je denken: ''hebben ze in Australie dan geen kapper?''. Ja natuurlijk! Maar ik wilde het reizigers- alsmede het 'no worries'-gevoel verstevigen door deze verzetsdaad.

Ja, dan kom je in Nederland en wil je toch dat reizigersgevoel behouden, dus dan ga je ook niet gelijk naar de kapper. En daarbij kwam ook dat de meeste mensen in mijn omgeving mijn langharige coupe leuker vonden. Het is namelijk een heel verschil, want mijn gehele leven had ik eigenlijk altijd coupe marine (kort en opgeschoren) en nu waren de reacties over het algemeen positief tot zelfs overwegend enthousiast.

Natuurlijk waren er ook wat rare reacties, want toen ik op het vliegveld aankwam moest ik bijna invoerrechten betalen voor het dier wat ik had meegenomen. "Dier!?", zei ik nog: "Welk dier?!" Ze wisten het beest niet bij naam te noemen en er ontstonden wat onzekere lachjes aangezien ze als getrainde douaniers niet het desbetreffende levende organisme konden benoemen. Totdat op een gegeven moment een douanebeambte z'n trots op gaf en zei: ''ja, dat beest in je nek, wat op een marmot lijkt!" Bleek gewoon dat het mijn 'reizigersmatje' was dat onderdeel vormde van mijn kapsel.

Vandaag was dus de dag, want morgen heb ik een sollicatiegesprek en dan kan je niet aankomen in een mooi pak, gestreken overhemd, stopdas, maar met een marmot in je nek! Gestevigd door het no worries-gevoel stapte ik de dichtstbijzijnde kapper binnen. Nu woon ik in een multiculturele wijk in Utrecht, dus het was een Marokkaanse kapper. Ach, waarom ook niet! Ik vroeg of ze vanmiddag nog een gaatje hadden om mijn marmot ritueel te doden en de rest wat bij te knippen. Ik kon gaan zitten. Dus ik ga op een wachtstoeltje zitten, maar het was de bedoeling dat ik gelijk in de met leer beklede kapperzetel plaats nam. De hoofdkapper riep in het Arabisch wat naar achteren en er kwam een jongen van mijn leeftijd achter de coulisse vandaan. Ik vertelde die gozer dat ik eerst een marinekapsel had, dat ik nu 7 maanden niet naar de kapper ben geweest en het wel wat langer wilde houden. Hij keek me aan met een blik: ''waar heb je het in allahsnaam over!?'' De hoofdkapper, een lange kale kerel, kwam er bij staan en toen begreep ik dat ik hetzelfde verhaal nog eens aan hem moest vertellen, aangezien hij wel Nederlands kon.

Oké, de leerling had het begrepen en ging in de weer met mijn weelderige haardos. Het zag er allemaal vrij professioneel, maar toch een beetje vertwijfeld uit. Mijn twijfel begon wat toe te nemen toen hij op een gegeven moment mijn haar bijeen pakte en het in elke windrichting met haarklemmen ging vastzetten. Ik keek nog even in de grote kapspiegel, maar ik zag er op dat moment vrij belachelijk uit. Daarbij zat ik ook nog in de stoel die vlak voor het raam stond, dus ik hoopte dat mijn ouwehoerbuurvrouw niet voorbij zou lopen. Zal je net zien, zit je daar bij de kapper met klemmen in je haar, wordt dat verhaal 10 keer overdreven met een negatieve lading door de buurt verspreid door die graftak van een buurvrouw die wij gekscherend in de wijk "het Utrechts Nieuwsblad'' noemen.

De hoofdkapper was ondertussen ook klaar met zijn klant en die ging achter mij staan om de kunsten die zijn leerling op mijn hoofd uitoefende te aanschouwen. Op een gegeven moment ontstond er een conversatie in het Arabisch, die hoog opliep qua emoties. De hoofdkapper liep naar mijn hoofd en liet de leerling zien dat het ook anders/beter kon: "verdomme, hadden ze het toch over mij!" Zit je daar in die kapperstoel, onderwerp van een Arabisch gesprek, waarvan je niet weet waar het precies over gaat. Wat had die gozer in godsnaam gedaan?! De beeltenis van zijn grote voorbeeld in Nederland, Jamai, als vormpje in mijn haar geknipt!? De hoofdkapper nam de schaar en de kam over en de leerling nam met respect afstand. Hij begon te knippen! De Marokkaanse muziek die al de gehele tijd op de achtergrond draaide zwelde op, werd opzwepender en de kapper ging met veel passie en overgave aan de gang. Het energieniveau in de omgeving nam toe, de muziek werd nog intenser, de kapper geraakte in een soort trance en ik besefte dat ik nu, op dit moment, onderdeel was geworden van zijn project, zijn levenswerk! De schaar vloog rakelings langs mijn hoofdhuid en het aantal knipbewegingen per seconde liepen gestaag op. Eindelijk iemand die zijn haar zo verwaarloosd had, dat hij er zijn inspiratie op los kon laten. De leerling nam met angst in zijn ogen afstand en verdween achter de muur, de muziek liep op naar een extatisch hoogtepunt, climax en eindigde in eem bombastisch eind. Op dat zelfde moment vloog de kappers-cape van mij af en stond hij met de cape als een Spaanse Toreador die net een stier bedwongen had vol trots naar mijn kapsel te kijken.

Ik wilde met applaus reageren, maar was me er van bewust dat ik gedurende de samenkomst van universele krachten uit een vorm van angst niet meer in de spiegel had gekeken. Ik keek en een waar stukje cultuur preek op mijn hoofd. En het was precies hoe ik het wilde hebben! Ongelooflijk! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, want bij mijn vorige kapper werd ik ten eerste helemaal gekgeluld over zijn gezinsleven, waardoor altijd tussen de regels de spanning naar buiten kwam dat hij eigenlijk een kerel wilde hebben waar hij ruige neukseks mee kan uitvoeren. Tevens kwam ik er altijd met een ontevreden gevoel vandaan en moest ik een week lang als een vormgevend kunstenaar met gel mijn kapsel zo in vorm brengen dat het nog ergens op leek.

Morgen heb ik een afspraak met mijn Australiëgroepje! Leuke en gezellige mensen waar ik in die tijd mee opgetrokken ben en die al in Nederland zijn. Hartstikke gezellig natuurlijk en ik kan nu al bijna niet wachten, maar het is in Brabant. Aangezien ik veel in Brabant moest zijn in de tijd dat ik nog een ‘adviseurtje’ was, weet ik dat in Brabant straattechnisch soms alle logica ontbreekt en mijn intuïtieve gave om een straat te vinden om een of andere duistere reden niet werkt.

Maar gelukkig had ik een vrij gedetailleerde routebeschrijving via de mail gehad. Mooi, even uitprinten zodat ik morgen in alle rust naar de afgesproken locatie kan rijden. Ik druk op de afdrukknop en ik hoor: “PIEP!” in plaats van het gebruikelijke geratel. Mijn printer en ik heb al zo’n 5 jaar een haat-liefdeverhouding, waarbij de haat de boventoon voert. Bij de piep gingen mijn nekharen dus al overeind staan. Nu ben ik sinds Australië nog niet naar de kapper geweest dus u kunt begrijpen dat deze nekharengebeurtenis er vrij belachelijk uit zag. Ook werd de piep nog even visueel ondersteund door een groen knipperend lampje. Groene lampjes zijn goed, dacht ik nog… maar knipperend? Een half uur lang heb ik zowel hardware- als softwarematig alle logische stappen doorlopen om de printer weer aan de praat te krijgen. Maar op een gegeven moment was het zo ver, dat ik een rood lampje kreeg, met drie harde piepjes.

Ja, als de logica geen oplossing meer biedt, gaat mijn filosofische brein werken om de grenzen van het universele denkvermogen af te tasten. Wat kan dit betekenen? Waarom bij mij? En op een gegeven moment was ik er achter. Heel simpel eigenlijk. Kwade geesten uit een parallelle dimensie willen mijn ‘No Worries’-gevoel op de proef stellen via de printer, aangezien zij weten dat dit apparaat mij tot het hoogste niveau van woede kan opvoeren, zodat ik uit evenwicht geraak. Goh, dat ik daar nooit eerder aan heb gedacht!

Gelukkig heb ik tijdens mijn reis de Celestijnse belofte gelezen, dus ik wist hoe ik deze onevenwichtige situatie moest oplossen. In een lotushouding ben ik voor mijn computermeubilair gaan zitten, om mij vervolgens op te laden met goddelijke positieve energie. Deze probeerde ik vervolgens te visualiseren naar de printer toe, zodat het gedoe allemaal voorbij zou zijn. Ik voelde dat de relatie ‘Wilbert-Printer’ weer helemaal in evenwicht kwam. Ik ontwaakte uit mijn meditatieve toestand, gaf de printer nog even een liefelijke aai over zijn printerkopje en drukte vol verwachting de afdrukknop in. Rood lampje, PIEP, PIEP, PIEP!!! Ik begon terug te piepen: ‘’PIEP, PIEP, PIEP!’’, waarbij ik er nog wel even bij wil zeggen dat in plaats van deze piepjes op dat moment groffe scheldwoorden waren te horen, maar deze heb ik op Jerry Springer wijze proberen te vermaskeren op deze site.

Maar toen kwam ik tot de conclusie dat ik toch had toegegeven aan de wil van de boze geesten en dat zij bijna in haar doel waren geslaagd. Ik zette mijn printer uit, pakte een A4’tje en ik heb vervolgens met pen de routebeschrijving over zitten schrijven van het scherm. Heerlijk, weer even dat ‘’Australie-met-de-pen-een-verslag-schrijven-gevoel’’. De oplossing was daar: ik in harmonie en het no worries gevoel was weer terug.

De herintegratie is gestart. Ik ben me aan het inlezen qua nieuws en literatuur, inluisteren qua muziek en aan het inkijken qua films en series om maar zo gauw mogelijk weer in de Nederlandsche maatschappij mee te kunnen draaien, maar het valt niet mee! Ik heb me al ingeschreven in het buurthuis voor de cursus: herintegreren is te leren, met cursusleidster Fatima Ozcan. Dus ik hoop dat deze cursus mij weer met beide voeten in de Nederlandsche klei kan krijgen.

Wat ik echter niet hoop is dat ik over een maand of 9 aan gezinshereniging moet doen. Vooral gedurende de laatste weken in New Zealand kan ik me sommige avonden niet meer voor de geest halen. Dus dat is een gevaarlijke situatie, vooral als je met een stel losgeslagen backpackers aan het reizen ben van verschillende nationaliteiten. Dat zou toch vreselijk zijn, dat je opeens een telefoontje uit Duitsland krijgt in de trant van: 'Ken je me nog uit de Kiwi bus, ik moet je wat vertellen....'

Dus wat betreft mijn e-mailadres wilbertopreis@yahoo.com die ik rijkelijk heb lopen rondstrooien in Australie dan wel new Zealand heb ik nu een out of office reply geplaatst in verschillende talen. Een aantal heb ik even voor u vertaalt:

Bent u een Australische die mij iets dringends moet vertellen: No Worries!
Bent u een Zweedse: Ikea!
Bent u een Duitse: ik ben out of office! entschuldigung!

Nee, even zonder gekheid, over het bovenstaande hoef ik me geen zorgen te maken hoor. Maar over de volgende kwestie wel: wil ik wel herintegreren? Hoewel ik twee uur per dag bezig ben met herintegratiewerkzaamheden, besteed ik de resterende 18 uur (ik slaap maar 4 uur op een dag) met Australie. Luisteren naar muziek die we toen draaide, het bekijken van de foto's, het herlezen van de reisverhalen etc. Zo ben ik ook nog steeds niet naar de kapper geweest om me een strak puntNL-kapseltje aan te meten, ik douche me met de douchegel die ik daar gebruikte en ik gedraag me nog steeds als een backpacker. Wat rare gezichten bij de mensen in mijn omgeving oplevert. Luidkeels meezingen en dansen op muziek: ''dat deed hij anders nooit!'' Ik leef in mijn eigen wereldje genaamd 'de reis Down Under' Zo ben ik bijvoorbeeld alleen nog maar naar buiten geweest om Nederlands geld te pinnen (wat zijn dat voor rare biljetten) en een flesje Smirnoff Wodka te halen dat ik in Australie ook altijd dronk.

Alcohol nog zo'n probleem. Het ultieme hulpmiddel om uit de realiteit te ontsnappen en naar je eigen wereldje te ontsnappen. Ik heb gisterenavond met mijn reisgenoot Theo zitten kijken op het internet of we niet een kratje Port uit Australie kunnen laten overvliegen. De Port hier valt niet te zuipen, maar de Yaldara port (Fine Old Tawny Port) is alsof er een engeltje over je tong piest. Zo lekker dat je het aanbid en vraagt om door te blijven piesen. Maar helaas vallen de flessen niet te importeren en is de enige optie om ze daar te gaan ophalen.