Afgelopen week kreeg ik iets te horen dat ik niet had verwacht. Ik kan me nog goed herinneren dat deze verwachtingen in het niet al te verre verleden werden geschapen door bepaalde iemanden. Ik dacht oké leuk! Als ik terugkom dan heb ik tenminste iets. Eenmaal teruggekomen werd er nog eens gebeld en het enthousiasme was van beide kanten, ja hoe zeg ik dat, goed. Dus de verwachtingen waren van beide kanten hoog gespannen, als ik het mij goed herinner tenminste. Dat moet haast wel, want toentertijd werd er best zo’n sfeer opgeroepen van holladiee en het komt allemaal goed. Dus ik was continu in de veronderstelling dat het allemaal wel goed zou komen.
Maar ja! Dan hoor je op een gegeven moment niets en dan heb je zoiets van: “goh, dat is toch anders dan ik had verwacht!” En dan graaf je nog eens in je herinneringen en dan begint er zo’n raar gevoel te knagen. Heb ik het allemaal wel goed begrepen? Tja, de enige manier om daar achter te komen is door nu even te bellen. Dus ik bellen! Ja en dan krijg je het hč: “Ja, Nee, dit en dat en zus en zo!” Dus ik zeg van: “Tja, moet je kijken…”. Maar ik werd onderbroken en er werd tegen mij gezegd van: “We laten iemand anders wel even terug bellen!” Dus ik dacht: “Ja, dat is goed!” Maar achteraf had ik zoiets van: “Waarom kan dat niet gelijk verteld worden!” Dus ik begon die ander te bellen, die mij terug zou moeten bellen. Tja, niet aanwezig natuurlijk… Dus ik had ook zoiets van: “tjonge jonge jonge, dat is toch ook wat!” En dan komt er ineens iets op in je herinneringen hč, zo’n luid loeiende sirene der gedachten van: “let op!”. In een ver verleden zijn ook wel eens verwachtingen geschapen die anders uitkwamen dan ik had verwacht, terwijl dat ook zo afgesproken was. Zal dat nu hetzelfde zijn! Ja en toen werd de drang nog hoger om te bellen, maar ja degene was weer niet te bereiken. Dus na 5 pogingen had ik ook zoiets van: “mooi is dat!” Ja, dat zou toch iedereen hebben. Dus ik had de moed al opgegeven: “dat komt niet meer goed!”
Toen werd ik plotseling opgebeld door die persoon die mij zou moeten bellen: “He moet je eens horen, we hebben toentertijd wat tegen je gezegd maar dat kan voorlopig niet doorgaan, maar later weer wel.” Dus ik had ook zoiets van later dat is zo’n vaag begrip, wat kan ik nu verwachten! Ja en toen zeiden ze van: “ja, je kan eigenlijk niets verwachten, want wij weten het ook niet zeker.” Ja, waarom zeg je dan zoiets? En toen kwam het verhaal van: “ja wij kunnen er in principe ook niets aan doen of het door gaat, dan hangt van anderen af!” Maar ja, hoe weet ik nu dan of die anderen de knoop doorhakken en of het dan ook echt gebeurd. Ja, dat wisten ze dan ook weer niet. Dus toen heb ik de knoop doorgehakt en gezegd van: “tja, als jullie het niet weten, dan weet ik het ook niet hč. Laten we dan maar afwachten, misschien komt het later dan allemaal wel goed!” Nou daar was die ander het ook wel mee eens. Maar wel onder de voorwaarde dat als ik iets in de tussentijd kan doen dat ik misschien dat blijf doen en dat de verwachtingen van hun kant dan ook niet al te hooggespannen moest zijn als het daadwerkelijk zo ver was. Ja, daar konden ze dan wel mee leven. Dus achteraf is het toch allemaal goed gekomen. Alhoewel dat weet je natuurlijk nooit!
[
]
Gedichtje: Nu!
Het verstand gaat soms flink te keer het schuift op de 'tijdsbalk' heen en weer soms naar de toekomst, soms het verleden maar ergens in het midden ligt het heden gevangen tussen wat ik herinner en ik verwacht maar vanaf nu erken ik ten volle haar kracht geen gepieker over gister, geen angst voor morgen ik leef alleen op dit moment, dus met minder zorgen ik heb het heden uit haar gevangenschap bevrijd het verstand reist bijna niet meer in de tijd ik maak van het heden een groot feest want ik weet dat het verleden voorgoed is geweest en de toekomst voorspellen kan ik ook al niet dus ik concentreer me op het nu en ik geniet!
