Gisteravond had ik weer een verjaardag. Ik was één van de laatste, waardoor ik de gehele kamer rond moest om iedereen te feliciteren. De heren een stevige hand en de dames drie kussen. Het kussen blijkt in de praktijk toch nog wel eens moeilijk te zijn ook. Je moet namelijk verschillende keuzes maken. Ken ik haar goed genoeg om te kussen, wil de tegenpartij gekust worden, ondersteun ik de kus met een handdruk, begin ik links of rechts. Door al die keuzes kunnen er alleen ongemakkelijke situaties ontstaan. Kunnen we daar geen protocolletje voor opzetten?!
Dat voorkomt namelijk veel ellende, zoals dat je de tegenpartij een kopstoot geeft omdat je de afstand hoofd-hoofd en de snelheid waarmee beide objecten elkaar naderen verkeerd hebt ingeschat. Of dat beide partijen allebei aan dezelfde kant willen beginnen en je uit een soort reflexmatige beweging, om de ongemakkelijke situatie op te lossen, uiteindelijk in het midden eindigt en elkaar recht op de bek pakt. Het kussen schijnt ook nog regionaal bepaald te zijn, want in het zuiden van het land zoen je gewoon iedereen drie keer, waarbij de laatste tijd zelfs de mannen elkaar kussen. In het hoge Noorden worden alleen de mensen gekust die zeer bekend zijn en soms wordt de begroetingszoen helemaal achterwege gelaten. Dus als je buiten de regio moet kussen, kan dit ook nog eens voor ongemakkelijke situaties zorgen.
Het driekussensysteem komt alleen in Nederland voor en in het buitenland wordt hier dan ook raar van opgekeken. In het buitenland zijn er echter wel goedwerkende voorbeelden te vinden. De maori?s, de eerste bewoners van New Zealand, hebben een heel ritueel met duidelijke afspraken. Het wijkt wel af van onze begroeting en het gaat als volgt. Je geeft elkaar een hand (rechterhand), de linkerhand leg je op de schouder van de persoon tegenover je om vervolgens 2 keer met de neuzen tegen elkaar aan te botsen en daarna enthousiast Kia Ora uit te roepen. Overigens is de begroeting bij mannen en vrouwen hetzelfde. Natuurlijk is het wel minder prettig als er een traditionele volkstam grote dikke Maorikerels met vette neuzen tegenover je staat. Maar daarentegen wegen de voordelen op tegen de nadelen. Zo heeft de uitroep ?Kia Ora? meerdere betekenissen, zoals goedemorgen, goedemiddag, goedenavond, het gaat je goed, goede reis, gezondheid en ga zo maar door. Dus je bent ook van de ongemakkelijke situatie af wat je voor, tijdens of na het kussen moet zeggen of welke geluiden je moet maken. Zo merk ik dat in Nederland de kusbegroeting de laatste tijd steeds vaker ondersteund wordt door een luid ?mmmmmmmmwuhh?! Een totale irrationele uitstoot van onzinnige auditieve nutteloosheid.
Misschien moeten we het kussen als begroeting wel helemaal opheffen, aangezien men nog steeds niet 100% zeker weet hoe de longziekte SARS wordt overgebracht, maar een grote kans dat dit via de mond gebeurd. Op deze wijze beperken we wel het risico. Misschien is het wel leuk om voortaan elkaar van een afstand te begroeten door simultaan de horlepiep te dansen. Het is even moeilijk in het begin de danspasjes aan te leren, maar er is dan wel duidelijkheid, structuur en het wordt er een stuk vrolijker op.
Vandaag had ik een dagje vrij en ik had zin om even de stad in te slenteren, cappuccinootje lurken, krantje lezen en even wat inkopen doen. Gewoon een relaxt dagje in mijn stadje U.
Nietsvermoedend loop ik het grote warenhuis V&D in. Voor mij altijd een leuke winkel om even wat cadeautips op te doen, om ze vervolgens in een goedkopere winkel te kopen. Op de eerste etage viel me op, dat het een flinke restyling had ondergaan sinds de laatste keer dat ik er geweest was. Twee restyletypjes, pastelgetinte truitjes, parmantig lopend, gekleurde zonnebril in het haar ? maar mannen ? liepen druk om zich heenkijkend de nieuwe winkelomgeving te aanschouwen. ?Oh, wat leuk, dat groen in deze decoratie, ik krijg er een heel blij appeltjesgevoel van!" Waarop de ander antwoordde: "Ja, dat klopt, precies zoals wij dat als V&D willen uitstralen!?''
Proestend van het lachen loop ik de roltrap op. Op de tweede etage aangekomen, komen er haastig drie personen met camera en geluidshengel op me afgelopen. Ik herken Annette Barlo, dus ik denk: ?Oppassen!? Met haar blijde gezichtje vraagt ze hoe ik het vind om bij V&D te winkelen. Zonder antwoord te geven vraag ik hoe het met haar opa, Henry Buijs is. De camera wordt stilgezet, de hengel gaat naar beneden. Weet ik veel dat hij al lang overleden is? Gelukkig, televisiekijkend Nederland gered van mijn kop op de buis.
Enigszins geïrriteerd loop ik naar de derde afdeling, waar ik bruut wordt tegengehouden door een opnameleider. Vlak bij de roltrap op een rood trendy bankje zit Mari, de metamorfose tv-kapper, aan het haar van een hopeloos geval te plukken. Ooit heb ik nog eens bijna moeten kotsen toen ik in een vage katerbui van een te wilde studentenavond, zappend, alleen al zijn hoofd zag bij Koffietijd. Gelukkig kon men op de begane grond niet meer traceren, dat het braaksel van de derde verdieping afkomstig was.
Dit bleken de opnames voor V&D TV te zijn en het warenhuis was omgetoverd tot de tv-studio.
Waarom kan een mens tegenwoordig niet meer gewoon rustig winkelen?!
