Ik heb op deze pagina wel eens mijn enthousiasme en waardering geuit over mijn Marokkaanse kapper. Voor 10 euro ben je getuige van een waar kunstenaar in actie, waarbij je bij de laatste knipbeweging een klein enthousiast kirretje en vreugdesprongetje niet kan onderdrukken, omdat precies het kapsel is ontstaan op je hoofd, zoals jij het bij voorbaat in je hoofd had.
Vol vreugde stap ik ook de kapsalon binnen, maar tot mijn grote verbazing stond de kunstenaar er niet, maar een klein vadsig kereltje die op mij een zeer onhygiënische en ongeďnteresseerde indruk maakt. Na de kapperscape te hebben aangebracht valt er een stilte, dus ik nam aan dat dit het moment was waarop ik moest zeggen hoe ik het wilde hebben. Ik zeg bijknippen van achteren, boven lang laten. Dus gewoon iets fatsoeneren. Nog steeds een stilte, die werd ondersteund door een vragende blik: OH NEE!
Dus ik probeer met handgebaren uit te leggen hoe ik het wilde hebben: knip knip knip, van achteren en opzij. Boven, no no no! Oke, hij begreep het! De tondeuse gaat aan en hij probeert het ding boven op mijn hoofd te zetten: NEEHEE! NO NIEEEEEEEEEUW (geluid van tondeuse), maar knip knip knip!
Hij begint van boven te knippen en ik zie een haarlok van ongeveer 3 centimeter lang naar beneden vallen! NEEHEE, boven lang en ik geef de gewenste lengte aan met mijn vingers. Natuurlijk vatte hij dit op als de lengte die er af moest, waardoor er een tweede golf van paniek door mij heen schoot! Bij het verwerking van traumatische gebeurtenissen helpt het als je het accepteert. Ik heb ‘m z’n gang laten gaan en de tondeuse werd er bijgehaald NIEEEEEEEEEUW. En ja hoor 5 minuten later heb ik een mooi opschoren koppie.
Ik betaal de 10 euro en besluit om de volgende keer te kijken of de Nederlandssprekende kunstenaar aanwezig is. Ik passeer een winkelruit en kijk nog eens naar mijn kapsel en ik pink een traantje weg. Ach, toch ook wel lekker bij dit warme weer…
Verdomme!
[
]
Kusprotocol
Gisteravond had ik weer een verjaardag. Ik was één van de laatste, waardoor ik de gehele kamer rond moest om iedereen te feliciteren. De heren een stevige hand en de dames drie kussen. Het kussen blijkt in de praktijk toch nog wel eens moeilijk te zijn ook. Je moet namelijk verschillende keuzes maken. Ken ik haar goed genoeg om te kussen, wil de tegenpartij gekust worden, ondersteun ik de kus met een handdruk, begin ik links of rechts. Door al die keuzes kunnen er alleen ongemakkelijke situaties ontstaan. Kunnen we daar geen protocolletje voor opzetten?!
Dat voorkomt namelijk veel ellende, zoals dat je de tegenpartij een kopstoot geeft omdat je de afstand hoofd-hoofd en de snelheid waarmee beide objecten elkaar naderen verkeerd hebt ingeschat. Of dat beide partijen allebei aan dezelfde kant willen beginnen en je uit een soort reflexmatige beweging, om de ongemakkelijke situatie op te lossen, uiteindelijk in het midden eindigt en elkaar recht op de bek pakt. Het kussen schijnt ook nog regionaal bepaald te zijn, want in het zuiden van het land zoen je gewoon iedereen drie keer, waarbij de laatste tijd zelfs de mannen elkaar kussen. In het hoge Noorden worden alleen de mensen gekust die zeer bekend zijn en soms wordt de begroetingszoen helemaal achterwege gelaten. Dus als je buiten de regio moet kussen, kan dit ook nog eens voor ongemakkelijke situaties zorgen.
Het driekussensysteem komt alleen in Nederland voor en in het buitenland wordt hier dan ook raar van opgekeken. In het buitenland zijn er echter wel goedwerkende voorbeelden te vinden. De maori?s, de eerste bewoners van New Zealand, hebben een heel ritueel met duidelijke afspraken. Het wijkt wel af van onze begroeting en het gaat als volgt. Je geeft elkaar een hand (rechterhand), de linkerhand leg je op de schouder van de persoon tegenover je om vervolgens 2 keer met de neuzen tegen elkaar aan te botsen en daarna enthousiast Kia Ora uit te roepen. Overigens is de begroeting bij mannen en vrouwen hetzelfde. Natuurlijk is het wel minder prettig als er een traditionele volkstam grote dikke Maorikerels met vette neuzen tegenover je staat. Maar daarentegen wegen de voordelen op tegen de nadelen. Zo heeft de uitroep ?Kia Ora? meerdere betekenissen, zoals goedemorgen, goedemiddag, goedenavond, het gaat je goed, goede reis, gezondheid en ga zo maar door. Dus je bent ook van de ongemakkelijke situatie af wat je voor, tijdens of na het kussen moet zeggen of welke geluiden je moet maken. Zo merk ik dat in Nederland de kusbegroeting de laatste tijd steeds vaker ondersteund wordt door een luid ?mmmmmmmmwuhh?! Een totale irrationele uitstoot van onzinnige auditieve nutteloosheid.
Misschien moeten we het kussen als begroeting wel helemaal opheffen, aangezien men nog steeds niet 100% zeker weet hoe de longziekte SARS wordt overgebracht, maar een grote kans dat dit via de mond gebeurd. Op deze wijze beperken we wel het risico. Misschien is het wel leuk om voortaan elkaar van een afstand te begroeten door simultaan de horlepiep te dansen. Het is even moeilijk in het begin de danspasjes aan te leren, maar er is dan wel duidelijkheid, structuur en het wordt er een stuk vrolijker op.
Vandaag had ik een dagje vrij en ik had zin om even de stad in te slenteren, cappuccinootje lurken, krantje lezen en even wat inkopen doen. Gewoon een relaxt dagje in mijn stadje U.
Nietsvermoedend loop ik het grote warenhuis V&D in. Voor mij altijd een leuke winkel om even wat cadeautips op te doen, om ze vervolgens in een goedkopere winkel te kopen. Op de eerste etage viel me op, dat het een flinke restyling had ondergaan sinds de laatste keer dat ik er geweest was. Twee restyletypjes, pastelgetinte truitjes, parmantig lopend, gekleurde zonnebril in het haar ? maar mannen ? liepen druk om zich heenkijkend de nieuwe winkelomgeving te aanschouwen. ?Oh, wat leuk, dat groen in deze decoratie, ik krijg er een heel blij appeltjesgevoel van!" Waarop de ander antwoordde: "Ja, dat klopt, precies zoals wij dat als V&D willen uitstralen!?''
Proestend van het lachen loop ik de roltrap op. Op de tweede etage aangekomen, komen er haastig drie personen met camera en geluidshengel op me afgelopen. Ik herken Annette Barlo, dus ik denk: ?Oppassen!? Met haar blijde gezichtje vraagt ze hoe ik het vind om bij V&D te winkelen. Zonder antwoord te geven vraag ik hoe het met haar opa, Henry Buijs is. De camera wordt stilgezet, de hengel gaat naar beneden. Weet ik veel dat hij al lang overleden is? Gelukkig, televisiekijkend Nederland gered van mijn kop op de buis.
Enigszins geďrriteerd loop ik naar de derde afdeling, waar ik bruut wordt tegengehouden door een opnameleider. Vlak bij de roltrap op een rood trendy bankje zit Mari, de metamorfose tv-kapper, aan het haar van een hopeloos geval te plukken. Ooit heb ik nog eens bijna moeten kotsen toen ik in een vage katerbui van een te wilde studentenavond, zappend, alleen al zijn hoofd zag bij Koffietijd. Gelukkig kon men op de begane grond niet meer traceren, dat het braaksel van de derde verdieping afkomstig was.
Dit bleken de opnames voor V&D TV te zijn en het warenhuis was omgetoverd tot de tv-studio.
Waarom kan een mens tegenwoordig niet meer gewoon rustig winkelen?!
Afgelopen week kreeg ik iets te horen dat ik niet had verwacht. Ik kan me nog goed herinneren dat deze verwachtingen in het niet al te verre verleden werden geschapen door bepaalde iemanden. Ik dacht oké leuk! Als ik terugkom dan heb ik tenminste iets. Eenmaal teruggekomen werd er nog eens gebeld en het enthousiasme was van beide kanten, ja hoe zeg ik dat, goed. Dus de verwachtingen waren van beide kanten hoog gespannen, als ik het mij goed herinner tenminste. Dat moet haast wel, want toentertijd werd er best zo’n sfeer opgeroepen van holladiee en het komt allemaal goed. Dus ik was continu in de veronderstelling dat het allemaal wel goed zou komen.
Maar ja! Dan hoor je op een gegeven moment niets en dan heb je zoiets van: “goh, dat is toch anders dan ik had verwacht!” En dan graaf je nog eens in je herinneringen en dan begint er zo’n raar gevoel te knagen. Heb ik het allemaal wel goed begrepen? Tja, de enige manier om daar achter te komen is door nu even te bellen. Dus ik bellen! Ja en dan krijg je het hč: “Ja, Nee, dit en dat en zus en zo!” Dus ik zeg van: “Tja, moet je kijken…”. Maar ik werd onderbroken en er werd tegen mij gezegd van: “We laten iemand anders wel even terug bellen!” Dus ik dacht: “Ja, dat is goed!” Maar achteraf had ik zoiets van: “Waarom kan dat niet gelijk verteld worden!” Dus ik begon die ander te bellen, die mij terug zou moeten bellen. Tja, niet aanwezig natuurlijk… Dus ik had ook zoiets van: “tjonge jonge jonge, dat is toch ook wat!” En dan komt er ineens iets op in je herinneringen hč, zo’n luid loeiende sirene der gedachten van: “let op!”. In een ver verleden zijn ook wel eens verwachtingen geschapen die anders uitkwamen dan ik had verwacht, terwijl dat ook zo afgesproken was. Zal dat nu hetzelfde zijn! Ja en toen werd de drang nog hoger om te bellen, maar ja degene was weer niet te bereiken. Dus na 5 pogingen had ik ook zoiets van: “mooi is dat!” Ja, dat zou toch iedereen hebben. Dus ik had de moed al opgegeven: “dat komt niet meer goed!”
Toen werd ik plotseling opgebeld door die persoon die mij zou moeten bellen: “He moet je eens horen, we hebben toentertijd wat tegen je gezegd maar dat kan voorlopig niet doorgaan, maar later weer wel.” Dus ik had ook zoiets van later dat is zo’n vaag begrip, wat kan ik nu verwachten! Ja en toen zeiden ze van: “ja, je kan eigenlijk niets verwachten, want wij weten het ook niet zeker.” Ja, waarom zeg je dan zoiets? En toen kwam het verhaal van: “ja wij kunnen er in principe ook niets aan doen of het door gaat, dan hangt van anderen af!” Maar ja, hoe weet ik nu dan of die anderen de knoop doorhakken en of het dan ook echt gebeurd. Ja, dat wisten ze dan ook weer niet. Dus toen heb ik de knoop doorgehakt en gezegd van: “tja, als jullie het niet weten, dan weet ik het ook niet hč. Laten we dan maar afwachten, misschien komt het later dan allemaal wel goed!” Nou daar was die ander het ook wel mee eens. Maar wel onder de voorwaarde dat als ik iets in de tussentijd kan doen dat ik misschien dat blijf doen en dat de verwachtingen van hun kant dan ook niet al te hooggespannen moest zijn als het daadwerkelijk zo ver was. Ja, daar konden ze dan wel mee leven. Dus achteraf is het toch allemaal goed gekomen. Alhoewel dat weet je natuurlijk nooit!
[
]
Gedichtje: Nu!
Het verstand gaat soms flink te keer het schuift op de 'tijdsbalk' heen en weer soms naar de toekomst, soms het verleden maar ergens in het midden ligt het heden gevangen tussen wat ik herinner en ik verwacht maar vanaf nu erken ik ten volle haar kracht geen gepieker over gister, geen angst voor morgen ik leef alleen op dit moment, dus met minder zorgen ik heb het heden uit haar gevangenschap bevrijd het verstand reist bijna niet meer in de tijd ik maak van het heden een groot feest want ik weet dat het verleden voorgoed is geweest en de toekomst voorspellen kan ik ook al niet dus ik concentreer me op het nu en ik geniet!
[
]
Ondertussen in het Laaglandsche Sprookjesbos
Donderdag 10 april
Voor het slapen gaan wordt Juliana het Vaderlandsche nieuws van vandaag voorgelezen…
Heeft u het sprookje van vandaag met uw familie vanuit Huis ten Sprookjesbosch ook gevolgd of onthouden!? Nee? Dan zal ik het nu vertellen!
Twee belangrijke bewoners van het grote Laaglandsche sprookjesbos, namelijk de snelpratende woordentovenaar Harry Jan Potter Balkenbrij en Wouter Boskabouter hebben geprobeerd vriendjes te worden. In het begin zag niemand er heil in, maar gelukkig was Piet Hein, die eerder de zilvervloot won, bereid om zijn heldenkracht bij te zetten om te helpen. U kent hem vast nog wel van het liedje dat u zong in uw kindertijd:
Piet Hein, Piet Hein, Piet Hein, zijn naam is klein, Zijn daden bennen groot Zijn daden bennen groot Hij heeft gewonnen de Zilveren Vloot, Hij heeft gewonnen, gewonnen de Zilveren Vloot.
Hij heeft ook Fransjepansje Leijnse uitgenodigd om het geheel van een spreekwoordelijk Leijnse dakje te laten verlopen, maar vanavond zijn ze er naar 2,5 maand praten niet uitgekomen. Eigenlijk waren ze het vanaf het begin niet eens, maar hebben ze alle bewoners van het Laaglandsche sprookjesbos voor de gek gehouden met fabeltjes. De laatste onderonsjes tussen Harry Jan en Woutertje werden gehouden op een geheime locatie, maar u weet dat dit gezellig in het Praathuis gebeurde in het fabeltjesgedeelte met een glaasje Priklimonade van Bor de Wolf. Vanavond hebben zij dit toegegeven. Misschien kunnen we straks allemaal het potloodje weer pakken om leuk een rondje te kleuren, is dat niet leuk!?
Weet u nog dat een tijdje terug in het bos Kale Pimmetje rondliep. Hij dacht dat hij het allemaal beter kon maken. Helaas is hij door boze meneer de ‘Grrrr’ Raaf naar het Engeltjesbos gestuurd. Dat was een hele enge tijd, maar dat is weer een jaartje geleden en nu worden er allemaal vlaggetjes gemaakt ter ere van Pimmetje en zagen we laatst op de RTL toverlantaarn dat er ook al een pimmetje CD is met liedjes waarvan hij altijd vrolijk werd. Misschien komen er straks ook nog wel petjes, buttontjes en koffiekopjes. Want over 26 nachtjes slapen, op 6 mei, is de dag dat wel allemaal stilletjes zullen zijn en deze dag voor het eerst allemaal Pimmetje gaan herdenken. Ook wordt dan een beeldje van Pimmetje onthuld. En dat beeldje was vanmiddag bijna kapot. Nou zeg! De vrachtwagenmeneer Henkje van de Wijngaard, die ook eens in het tweede kamertje wilde spelen, heeft geprobeerd het hoofd van het beeld tegen een brugje aan te rijden en helemaal kapot te maken, maar dat is niet helemaal gelukt.
Maar gelukkig kunnen zijn er ook nog andere zaken aan de gang, want ergens anders in het grote bos, had Corretje Bonestaak stiekem een boontje geplant. Hij wilde hiermee een grote geldboom laten groeien, zonder dat iemand het wist. Maar zijn kaboutervrouwtje Sylvia Teut, zoals onze oude Engelse ex-vriendjes zullen zeggen what’s in the name, was weer dronken geweest op een feestje en heeft het verhaaltje over de boom doorvertelt aan andere geldmensjes. Natuurlijk vonden de andere bewonertjes dat niet leuk en hebben zij Corretje naar meneer de Uil gesleept, zodat hij in z’n grote wetboek kan kijken wat de straf wordt van Corretje. Maar Corretje wil niet op de grote bespreking komen en houd wijs zijn oogjes dicht en snaveltje toe.
Maar nu is het sprookje nog niet voorbij!? Nee, want wie komt er altijd het laatst? Ja, goed zo: Peter de Timofee is nog niet geweest! De olijke Fee Peter zegt dat het morgen mooi weer wordt en dat ook in het weekend het zonnetje gaat schijnen. Is dat geen goed nieuws? Kunnen we lekker buiten spelen!
Nou, dat was het weer voor deze keer! Hoog tijd om de oogjes te sluiten!
Lekker slapen!
[
]
De Marokkaanse kapper
Woensdag 2 april 2003
Vandaag was de grote dag: Ik ben naar de kapper geweest! Nou is dat voor de gemiddelde Nederlander natuurlijk niet echt een grote gebeurtenis, maar voor mij persoonlijk wel. Ik ben namelijk 7 maanden geleden voor het laatst naar de kapper geweest en sindsdien heeft niemand, waaronder ikzelf, er iets aan gedaan. Nu hoor ik je denken: ''hebben ze in Australie dan geen kapper?''. Ja natuurlijk! Maar ik wilde het reizigers- alsmede het 'no worries'-gevoel verstevigen door deze verzetsdaad.
Ja, dan kom je in Nederland en wil je toch dat reizigersgevoel behouden, dus dan ga je ook niet gelijk naar de kapper. En daarbij kwam ook dat de meeste mensen in mijn omgeving mijn langharige coupe leuker vonden. Het is namelijk een heel verschil, want mijn gehele leven had ik eigenlijk altijd coupe marine (kort en opgeschoren) en nu waren de reacties over het algemeen positief tot zelfs overwegend enthousiast.
Natuurlijk waren er ook wat rare reacties, want toen ik op het vliegveld aankwam moest ik bijna invoerrechten betalen voor het dier wat ik had meegenomen. "Dier!?", zei ik nog: "Welk dier?!" Ze wisten het beest niet bij naam te noemen en er ontstonden wat onzekere lachjes aangezien ze als getrainde douaniers niet het desbetreffende levende organisme konden benoemen. Totdat op een gegeven moment een douanebeambte z'n trots op gaf en zei: ''ja, dat beest in je nek, wat op een marmot lijkt!" Bleek gewoon dat het mijn 'reizigersmatje' was dat onderdeel vormde van mijn kapsel.
Vandaag was dus de dag, want morgen heb ik een sollicatiegesprek en dan kan je niet aankomen in een mooi pak, gestreken overhemd, stopdas, maar met een marmot in je nek! Gestevigd door het no worries-gevoel stapte ik de dichtstbijzijnde kapper binnen. Nu woon ik in een multiculturele wijk in Utrecht, dus het was een Marokkaanse kapper. Ach, waarom ook niet! Ik vroeg of ze vanmiddag nog een gaatje hadden om mijn marmot ritueel te doden en de rest wat bij te knippen. Ik kon gaan zitten. Dus ik ga op een wachtstoeltje zitten, maar het was de bedoeling dat ik gelijk in de met leer beklede kapperzetel plaats nam. De hoofdkapper riep in het Arabisch wat naar achteren en er kwam een jongen van mijn leeftijd achter de coulisse vandaan. Ik vertelde die gozer dat ik eerst een marinekapsel had, dat ik nu 7 maanden niet naar de kapper ben geweest en het wel wat langer wilde houden. Hij keek me aan met een blik: ''waar heb je het in allahsnaam over!?'' De hoofdkapper, een lange kale kerel, kwam er bij staan en toen begreep ik dat ik hetzelfde verhaal nog eens aan hem moest vertellen, aangezien hij wel Nederlands kon.
Oké, de leerling had het begrepen en ging in de weer met mijn weelderige haardos. Het zag er allemaal vrij professioneel, maar toch een beetje vertwijfeld uit. Mijn twijfel begon wat toe te nemen toen hij op een gegeven moment mijn haar bijeen pakte en het in elke windrichting met haarklemmen ging vastzetten. Ik keek nog even in de grote kapspiegel, maar ik zag er op dat moment vrij belachelijk uit. Daarbij zat ik ook nog in de stoel die vlak voor het raam stond, dus ik hoopte dat mijn ouwehoerbuurvrouw niet voorbij zou lopen. Zal je net zien, zit je daar bij de kapper met klemmen in je haar, wordt dat verhaal 10 keer overdreven met een negatieve lading door de buurt verspreid door die graftak van een buurvrouw die wij gekscherend in de wijk "het Utrechts Nieuwsblad'' noemen.
De hoofdkapper was ondertussen ook klaar met zijn klant en die ging achter mij staan om de kunsten die zijn leerling op mijn hoofd uitoefende te aanschouwen. Op een gegeven moment ontstond er een conversatie in het Arabisch, die hoog opliep qua emoties. De hoofdkapper liep naar mijn hoofd en liet de leerling zien dat het ook anders/beter kon: "verdomme, hadden ze het toch over mij!" Zit je daar in die kapperstoel, onderwerp van een Arabisch gesprek, waarvan je niet weet waar het precies over gaat. Wat had die gozer in godsnaam gedaan?! De beeltenis van zijn grote voorbeeld in Nederland, Jamai, als vormpje in mijn haar geknipt!? De hoofdkapper nam de schaar en de kam over en de leerling nam met respect afstand. Hij begon te knippen! De Marokkaanse muziek die al de gehele tijd op de achtergrond draaide zwelde op, werd opzwepender en de kapper ging met veel passie en overgave aan de gang. Het energieniveau in de omgeving nam toe, de muziek werd nog intenser, de kapper geraakte in een soort trance en ik besefte dat ik nu, op dit moment, onderdeel was geworden van zijn project, zijn levenswerk! De schaar vloog rakelings langs mijn hoofdhuid en het aantal knipbewegingen per seconde liepen gestaag op. Eindelijk iemand die zijn haar zo verwaarloosd had, dat hij er zijn inspiratie op los kon laten. De leerling nam met angst in zijn ogen afstand en verdween achter de muur, de muziek liep op naar een extatisch hoogtepunt, climax en eindigde in eem bombastisch eind. Op dat zelfde moment vloog de kappers-cape van mij af en stond hij met de cape als een Spaanse Toreador die net een stier bedwongen had vol trots naar mijn kapsel te kijken.
Ik wilde met applaus reageren, maar was me er van bewust dat ik gedurende de samenkomst van universele krachten uit een vorm van angst niet meer in de spiegel had gekeken. Ik keek en een waar stukje cultuur preek op mijn hoofd. En het was precies hoe ik het wilde hebben! Ongelooflijk! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, want bij mijn vorige kapper werd ik ten eerste helemaal gekgeluld over zijn gezinsleven, waardoor altijd tussen de regels de spanning naar buiten kwam dat hij eigenlijk een kerel wilde hebben waar hij ruige neukseks mee kan uitvoeren. Tevens kwam ik er altijd met een ontevreden gevoel vandaan en moest ik een week lang als een vormgevend kunstenaar met gel mijn kapsel zo in vorm brengen dat het nog ergens op leek.
Ik dankte de man, met een handdruk. De leerling keek nog lichtelijk gespannen om het hoekje toen hij bemerkte dat het schouwspel voorbij was en ik gaf hem ook nog even een bedankje. Maar ja, hoe duur is dat geintje: 10 euro! Verdomme, nog goedkoop ook... Ik heb mijn nieuwe kapper gevonden!
[
]
Lief Printertje
zaterdag 29 maart 2003
Morgen heb ik een afspraak met mijn Australiëgroepje! Leuke en gezellige mensen waar ik in die tijd mee opgetrokken ben en die al in Nederland zijn. Hartstikke gezellig natuurlijk en ik kan nu al bijna niet wachten, maar het is in Brabant. Aangezien ik veel in Brabant moest zijn in de tijd dat ik nog een ‘adviseurtje’ was, weet ik dat in Brabant straattechnisch soms alle logica ontbreekt en mijn intuďtieve gave om een straat te vinden om een of andere duistere reden niet werkt.
Maar gelukkig had ik een vrij gedetailleerde routebeschrijving via de mail gehad. Mooi, even uitprinten zodat ik morgen in alle rust naar de afgesproken locatie kan rijden. Ik druk op de afdrukknop en ik hoor: “PIEP!” in plaats van het gebruikelijke geratel. Mijn printer en ik heb al zo’n 5 jaar een haat-liefdeverhouding, waarbij de haat de boventoon voert. Bij de piep gingen mijn nekharen dus al overeind staan. Nu ben ik sinds Australië nog niet naar de kapper geweest dus u kunt begrijpen dat deze nekharengebeurtenis er vrij belachelijk uit zag. Ook werd de piep nog even visueel ondersteund door een groen knipperend lampje. Groene lampjes zijn goed, dacht ik nog… maar knipperend? Een half uur lang heb ik zowel hardware- als softwarematig alle logische stappen doorlopen om de printer weer aan de praat te krijgen. Maar op een gegeven moment was het zo ver, dat ik een rood lampje kreeg, met drie harde piepjes.
Ja, als de logica geen oplossing meer biedt, gaat mijn filosofische brein werken om de grenzen van het universele denkvermogen af te tasten. Wat kan dit betekenen? Waarom bij mij? En op een gegeven moment was ik er achter. Heel simpel eigenlijk. Kwade geesten uit een parallelle dimensie willen mijn ‘No Worries’-gevoel op de proef stellen via de printer, aangezien zij weten dat dit apparaat mij tot het hoogste niveau van woede kan opvoeren, zodat ik uit evenwicht geraak. Goh, dat ik daar nooit eerder aan heb gedacht!
Gelukkig heb ik tijdens mijn reis de Celestijnse belofte gelezen, dus ik wist hoe ik deze onevenwichtige situatie moest oplossen. In een lotushouding ben ik voor mijn computermeubilair gaan zitten, om mij vervolgens op te laden met goddelijke positieve energie. Deze probeerde ik vervolgens te visualiseren naar de printer toe, zodat het gedoe allemaal voorbij zou zijn. Ik voelde dat de relatie ‘Wilbert-Printer’ weer helemaal in evenwicht kwam. Ik ontwaakte uit mijn meditatieve toestand, gaf de printer nog even een liefelijke aai over zijn printerkopje en drukte vol verwachting de afdrukknop in. Rood lampje, PIEP, PIEP, PIEP!!! Ik begon terug te piepen: ‘’PIEP, PIEP, PIEP!’’, waarbij ik er nog wel even bij wil zeggen dat in plaats van deze piepjes op dat moment groffe scheldwoorden waren te horen, maar deze heb ik op Jerry Springer wijze proberen te vermaskeren op deze site.
Maar toen kwam ik tot de conclusie dat ik toch had toegegeven aan de wil van de boze geesten en dat zij bijna in haar doel waren geslaagd. Ik zette mijn printer uit, pakte een A4’tje en ik heb vervolgens met pen de routebeschrijving over zitten schrijven van het scherm. Heerlijk, weer even dat ‘’Australie-met-de-pen-een-verslag-schrijven-gevoel’’. De oplossing was daar: ik in harmonie en het no worries gevoel was weer terug.
Natuurlijk heb ik om deze toekomstige situatie te voorkomen de printer ritueel verwijderd uit mijn leefomgeving. Ik heb in de ‘tuin’ een grindtegel opgebeurd, een kuil gegraven en de printer daarin begraven, vervolgens de grindtegel weer teruggeplaatst en elke ochtend leg ik nu een vers bosje bloemen neer om z’n toch bewezen diensten te eren. Maar ’s avonds als niemand het ziet en ik weer eens niet kan slapen, sluip ik naar buiten, naar de desbetreffende grindtegel en pis ik op z’n graf! Ha ha, eindelijk gerechtigheid…
[
]
Ik wil weer terug
Zaterdag 22 maart 2003
De herintegratie is gestart. Ik ben me aan het inlezen qua nieuws en literatuur, inluisteren qua muziek en aan het inkijken qua films en series om maar zo gauw mogelijk weer in de Nederlandsche maatschappij mee te kunnen draaien, maar het valt niet mee! Ik heb me al ingeschreven in het buurthuis voor de cursus: herintegreren is te leren, met cursusleidster Fatima Ozcan. Dus ik hoop dat deze cursus mij weer met beide voeten in de Nederlandsche klei kan krijgen.
Wat ik echter niet hoop is dat ik over een maand of 9 aan gezinshereniging moet doen. Vooral gedurende de laatste weken in New Zealand kan ik me sommige avonden niet meer voor de geest halen. Dus dat is een gevaarlijke situatie, vooral als je met een stel losgeslagen backpackers aan het reizen ben van verschillende nationaliteiten. Dat zou toch vreselijk zijn, dat je opeens een telefoontje uit Duitsland krijgt in de trant van: 'Ken je me nog uit de Kiwi bus, ik moet je wat vertellen....'
Dus wat betreft mijn e-mailadres wilbertopreis@yahoo.com die ik rijkelijk heb lopen rondstrooien in Australie dan wel new Zealand heb ik nu een out of office reply geplaatst in verschillende talen. Een aantal heb ik even voor u vertaalt:
Bent u een Australische die mij iets dringends moet vertellen: No Worries! Bent u een Zweedse: Ikea! Bent u een Duitse: ik ben out of office! entschuldigung!
Nee, even zonder gekheid, over het bovenstaande hoef ik me geen zorgen te maken hoor. Maar over de volgende kwestie wel: wil ik wel herintegreren? Hoewel ik twee uur per dag bezig ben met herintegratiewerkzaamheden, besteed ik de resterende 18 uur (ik slaap maar 4 uur op een dag) met Australie. Luisteren naar muziek die we toen draaide, het bekijken van de foto's, het herlezen van de reisverhalen etc. Zo ben ik ook nog steeds niet naar de kapper geweest om me een strak puntNL-kapseltje aan te meten, ik douche me met de douchegel die ik daar gebruikte en ik gedraag me nog steeds als een backpacker. Wat rare gezichten bij de mensen in mijn omgeving oplevert. Luidkeels meezingen en dansen op muziek: ''dat deed hij anders nooit!'' Ik leef in mijn eigen wereldje genaamd 'de reis Down Under' Zo ben ik bijvoorbeeld alleen nog maar naar buiten geweest om Nederlands geld te pinnen (wat zijn dat voor rare biljetten) en een flesje Smirnoff Wodka te halen dat ik in Australie ook altijd dronk.
Alcohol nog zo'n probleem. Het ultieme hulpmiddel om uit de realiteit te ontsnappen en naar je eigen wereldje te ontsnappen. Ik heb gisterenavond met mijn reisgenoot Theo zitten kijken op het internet of we niet een kratje Port uit Australie kunnen laten overvliegen. De Port hier valt niet te zuipen, maar de Yaldara port (Fine Old Tawny Port) is alsof er een engeltje over je tong piest. Zo lekker dat je het aanbid en vraagt om door te blijven piesen. Maar helaas vallen de flessen niet te importeren en is de enige optie om ze daar te gaan ophalen.
Ik bevind me op de kruising Australie - Nederland. Ik heb nog een halfjaar over op mijn visum in Australie, maar ik ben nu in Nederland met weinig geld op de bankrekening. Ik denk dat ik maar eens een keuze moet maken welke weg in te gaan...
[
]
